My i nasze książki

Książki. Zanim zacząłem się bawić w całą tą fantastykę już czytałem i to całkiem sporo jak na dzieciaka w podstawówce. Przerobiłem Tomki, Juliusza Verne, Winnetou i wszystko inne, co można było podciągnąć pod powieść podróżniczo fantastyczno przygodową. Kiedy ja kończyłem trylogię Sienkiewicza inni dopiero zaczynali „Janko Muzykant”. Miałem też pierwsze zetknięcie z Tolkienem. Niestety bardzo niefortunne. Starszy kolega na koloniach podrzucił mi „Dwie Wieże” z zapewnieniem, że to świetna pozycja. Nauczka była taka, że nie powinno się zaczynać tej wagi powieści od środka (przynajmniej za pierwszym razem) w dodatku od wiersza. Na szczęście drugie podejście odbyło się już z pełną świadomością wagi sytuacji i znajomością tematu.
Po złapaniu bakcyla czytałem wszystko, co wpadło mi w ręce i tyle na ile było mnie stać. Stety bądź nie należę do tej grupy czytaczy, którzy muszą mieć czytaną pozycję na półce. Efekty są dwa. Ciągle powiększająca się biblioteczka i pusty portfel.
W końcu nastał moment, kiedy od czasu do czasu sięgałem po ksiązki już przeczytane. I tu, dość często następowało rozczarowanie, jaka ta fabuła jest banalna, autor, co najwyżej powinien pisać horoskopy do gazet itp. Czy to z biegiem lat wyrobił mi się smak literacki, czy może przeczytałem już tyle, że trudno jest mi znaleźć nieszablonowy tekst, który po okrojeniu z imion i nazw nadal będzie inny od pozostałych. Co gorsza książki które kiedyś chciałem przeczytać a zrobiłem to dopiero teraz ze względu na finanse również nie wydają się tak wspaniałe. Ot jakiś Mroczny elf biegający z czarnym kociakiem za swoim przeznaczeniem – NUDA. Najwyższy czas zrobić głęboką weryfikację autorów i zabrać się za poważną fantastykę, czas na zmiany. Rzekłbym, że zmienił mi się światopogląd i ogólne podejście do tematu, a brak czasu wymusił bardziej sumienny wybór pozycji, poparty recenzjami z kilku źródeł, jak również klasą samego autora.
A teraz pytanie czy młody czytasz powinien od razu rzucać się na głęboką wodę? Załóżmy, że stał się fanem fantastyki i chce wchłonąć jak najwięcej. Co tak osoba wyniesie z lektury książki , której prawdopodobnie nie będzie w stanie docenić a czasami nawet w pełni zrozumieć ukrytych treści, ze względu na swój młody wiek (mówię o ogóle). Czy nie lepiej żeby zaczęła od lżejszych pozycji i stopniowo nabierała dojrzałości literackiej. Zaraz ktoś powie, że powinno się czytać tylko dobrą literaturę, ale dobre dla jednego wcale nie oznacza tego samego dla innego człowieka. Osobiście wiele razy mam/miałem wrażenie, że książka mnie męczy tylko po to żeby po jakimś czasie przejść przez nią bez zająknięcia - tak jak z Tolkienem. Czy jeśli zdarzy się wam, że jakiś młody fan zapyta was, „od czego mógłbym zacząć?” to rzucicie mu Hobbita czy Silmariliona? Dla mnie wybór jest oczywisty.